کتاب «روششناسی سیاسی و حکمت متعالیه» در زمره آثار تخصصی حوزه فلسفه سیاسی و روششناسی علوم انسانی قرار میگیرد. این اثر با تمرکز بر پیوند میان علم سیاست و حکمت متعالیه صدرایی، میکوشد معیاری بومی و فلسفی برای سنجش اعتبار پژوهشهای سیاسی ارائه دهد. کتاب در فضایی علمی-نظری نگاشته شده و مخاطب آن، پژوهشگران و دانشجویان علاقهمند به اسلامیسازی علوم انسانی و بازاندیشی مبانی معرفتی علم سیاست است.
محور اصلی کتاب، تبیین پاسخ حکمت متعالیه به پرسشهای بنیادین روششناسی سیاسی است؛ پرسشهایی که ناظر به چگونگی برساخت نظریه سیاسی، منطق حاکم بر آزمون نظریهها، معیارهای اعتبار، و نسبت میان نظریه و واقعیت سیاسی هستند. نویسنده با مقایسه ضمنی پارادایمهای متداول علوم انسانی، نشان میدهد که حکمت متعالیه در خاستگاه نظریه سیاسی، ساختار استدلال و ملاکهای اعتبار، رویکردی متمایز دارد. مباحث کتاب در چهار فصل سامان یافته و از بررسی مدلهای تحقیق و نظریه سیاسی آغاز میشود و سپس به مسئله اعتبار و عینیت از منظر حکمت متعالیه میپردازد؛ جایی که مفاهیمی چون علم وجودی، علم حضوری و عینیت مقایسهای نقش کلیدی مییابند.
این اثر را میتوان تلاشی روشمند برای ارائه بدیلی فلسفی در برابر روششناسیهای رایج علم سیاست دانست. نقطه قوت کتاب، انسجام نظری و وفاداری آن به مبانی هستیشناختی و معرفتشناختی حکمت متعالیه است که امکان بازتعریف اعتبار علم سیاست را در افقی غیرتجربی صرف فراهم میکند. این اثر برای پژوهشگران فلسفه سیاسی، روششناسی علوم انسانی و اندیشه سیاسی اسلامی، منبعی جدی و تاملبرانگیز است و میتواند در گسترش مباحث نظری اسلامیسازی علم سیاست و تعمیق گفتوگوی فلسفه و سیاست، نقش موثری ایفا کند.
