«اسلام رحمانی» عنوان قرائتی افراطی از رحمت الهی است که رحمت را معادل خوشآیندی مطلق انسان میداند. طراح این قرائت تحت تأثیر جنبش عقلگرایی و تجربه گرایی قرون هفدهم و هجدهم و فلاسفه این دوران به خصوص جان لاک، عقل مدرن یا عقل ابزاری و سکولار را تنها معیار سنجش حقایق دینی و اخلاقی دانسته و نفی مرجعیت دین، نسبی گرایی، غلبه بُعد مادی و دنیوی زندگی و عرفی شدن دین را به عنوان ویژگیهای این عقلانیت قبول می کند. اسلام حاصل از چنین تفسیری، صورتی از لیبرالیسم و اومانیسم است که در آن، جایی برای بسیاری از باید و نبایدهای شرعی وجود ندارد تا جایی که شریعت گریزی و تساهل مداری به جای تعبد محوری، معنویت محوری به جای دین مداری، گزینش¬گری، تقلیل-گرایی و درون گرایی در دین به جای همه جانبه نگری حاکم می شود. پذیرش این دیدگاه، در همه بخشهای دین یعنی اعتقادات، احکام و اخلاق پیامدهایی به دنبال دارد. تغییر معنای رحمت الهی و عقل و عقلانیت، عرفی شدن معنای عدا¬لت ازجمله مهمترین پیامدها در حوزه اعتقادات است. بررسی مبانی و مولفه های اساسی این انگاره و نشان دادن ناسازگاری این قرائت با عقل و نقل و تبیین این مطلب که اصالت و سبقت رحمت در اسلام، یک اصل قرآنی و روایی است؛ اما در کنار سنت رحمت الهی که بر عالَم حاکم است، سنتهای تغییرناپذیر دیگری همچون عقوبت دنیوی و اخروی متجاوزان و... در عالم جاری است، کاری است که مولف در این اثر انجام داده است.
