برای برداشت از قرآن، آنچه در وهلة نخست حائز اهمیت است تدبر در آیات و مفهومیابی مستقیم و بیواسطه از مضامی ن آن هاست. پژوهش گر قرآنی، ابتدا باید بکوشد تا فارغ از هرگونه اثرپذیری از نظریات مفسران عظام، بی واسطه و مستقیم، از عبارات و اشارات قرآن کریم «استفاده» کند و توشه برگیرد؛ چنانکه در دو ـ سه دهة اخیر بسیار بوده اند کسانی که در پرتو روش تحقیق موضوعی و از طریق ارتباط مستقیم با متن قرآن و مفهومیابی از آن و دست یابی به نکات برجسته و ناب از کلام الله، در ارتباط با موضوع مورد نظر، با قرآن کریم از نو أنس گرفته و تجدید عهد کرده اند. اثر حاضر، چنین هدفی را دنبال می کند.