کتاب «شکرنامه» یک منظومۀ تمثیلی و ادبی فارسی است که در قالب شعر منظوم و بر وزن شاهنامۀ فردوسی سروده شده است. این اثر که در سال ۱۲۳۵ هجری قمری به قلم خوشخط افصحالملک در نسخۀ خطی تهیه شده، بعدها جمعآوری و منتشر شده و مجموعهای از حکایتهای اخلاقی و پندآموز را در قالب بیست بخش و ۴۵۷ بیت دربرمیگیرد. کتاب معمولاً در دسته ادبیات کلاسیک و اخلاقی قرار میگیرد و بهسبب قالب مثنوی و محتوای پندآموزش، از نمونههای برجسته ادبیات حکمی فارسی شناخته میشود.
شکرنامه در قالب داستانهای کوتاه تمثیلی، نکات اخلاقی و انسانی را از منظر ادب و حکمت تصویر میکند. روایتهای منظوم این اثر هر یک با زبانی شیوا و گویا به بررسی موضوعات مختلفی از جمله فضایل اخلاقی، اهمیت شکر و سپاسگزاری، و رفتارهای نیک اجتماعی میپردازد. ساختار کتاب بر مبنای مثنوی است و مشمول حکایات فردی و جمعی است که با هدف تفکر و تامل خواننده طراحی شدهاند؛ ترکیب فرم شعری با مضامین پندآموز به خواننده امکان میدهد تا هم از زیباییهای ادبی بهرهمند شود و هم مفاهیم اخلاقی را در بستر بومی و تاریخی بیاموزد.
کتاب بهواسطۀ تلفیق هنر شعر و حکمت اخلاقی، جایگاه ممتازی در ادبیات ایرانی دارد و میتواند برای خوانندگانی که به ادبیات کلاسیک فارسی، حکمت و اخلاقیات علاقهمند هستند، اثر ارزشمندی باشد. استفاده از قالب منظومه و بهرهگیری از صنعت ادبی مثنوی، این کتاب را در زمرۀ آثاری قرار میدهد که نهتنها از لحاظ محتوایی پندآموز هستند، بلکه از منظر زیباییشناسی ادبی نیز مورد توجهاند. شکرنامه با توجه به سنت ادبی کهن فارسی، برای مخاطبانی که به متون کلاسیک و اخلاقی توجه دارند توصیهپذیر است.
