کتاب آوا نوشته‌ی نیلوفر جعفری درباره‌ی زندگی دختری به نام آوا است که پدر و برادری معتاد دارد و به همین خاطر درگیر مشکلات متعدد خانوادگی است. این دختر با پسری به نام حامد آشنا می‌شود و قصد دارد برای خلاص شدن از زندگی سختی که دارد با او ازدواج کند.
زندگی روزمره‌ی آوا در دعواهای خانوادگی خلاصه می‌شود؛ پدر و برادر او معتاد هستند و با هم رابطه‌ی خوبی ندارند و همین موضوع باعث می‌شود که در خانه همواره دعوا و درگیری باشد. مادرش نیز بیمار است و حال خوشی ندارد و از زندگی ناامید است.
آوا دیگر تحمل چنین خانواده‌ای را ندارد و از شرایط خود خسته شده است. او که استعداد بسیاری در نقاشی دارد و دختر متکی به نفسی محسوب می‌شود، با پسری به نام حامد آشنا می‌شود و فکر می‌کند این پسر، او را دوست دارد، اما... .
در بخشی از کتاب آوا می‌خوانیم:
همان‌طور که خواسته بودند، قرار شد یک عروسی ساده در بوشهر بگیریم و من همان‌جا بمانم. هیچ‌چیز برایم دردناک‌تر از نگاه و نگرانی مادر نبود. ما حتی تحقیق هم نکردیم و هر بار مادر اصرار می‌کرد، پدر پشت‌گوش می‌انداخت. فردای آن روز برای خرید حلقه روانه‌ی بازار شدیم. پدر باز زرنگی کرد و خرید حلقه‌ی حامد را به‌عهده‌ی خودش سپرد. واقعاً داشتم جلوی او از خجالت آب می‌شدم، ولی بهتر بود چیزی نگویم. با وجود چنین پدر بی‌ملاحضه‌ای فقط باید سکوت اختیار می‌کردم. از شایان خبری نداشتیم، با او که تماس می‌گرفتیم پسری با گویش یزدی جواب می‌داد و قسم می‌خورد که شایان چند روزی است به سربازی رفته. برایمان واقعاً زجرآور بود که ما را در جریان نگذاشته است، به هرحال عروسی بدون حضور برادرم برگزار شد.
روز عروسی غمی عجیب قفسه‌ی سینه‌ام را احاطه کرده بود. در آنجا فقط با مادر آشنا بودم که خودش برایم دنیایی بود. همه با لهجه صحبت می‌کردند و من گیج و گنگ نگاهشان می‌کردم. عروسی مختصر و خوبی شد. راستش اصلاً حس عروس‌بودن را نداشتم؛ چون هیچ‌کس مرا تحویل نمی‌گرفت. عروسی را در خانه‌ی یکی از آشنایان گرفته بودند.
