رنج، اگرچه دردناک است، می‌تواند به عاملی برای رشد انسان تبدیل شود. واقعه عاشورا و رنج امام حسین(ع) و یارانش، نمونه‌ای بی‌نظیر از این نوع رنج است؛ رنجی که نه‌تنها بی‌معنا نیست، بلکه به زندگی معنا می‌بخشد و انسان را به تعالی می‌رساند. این کتاب با نگاهی نو به ژانر تراژدی، به بررسی نمایشیِ رنج عاشورا می‌پردازد و وجوه مشترک آن با تراژدیِ کلاسیک مانند پالایش روح، درک حقیقت و رسیدن به شناخت والاتر را تحلیل می‌کند. تفاوت اصلی این‌جاست که رنج عاشورایی، برخلاف تراژدی‌های معمول، تنها یک پایان غم‌انگیز نیست، بلکه نقطه‌ای است برای رسیدن به رضای الهی، شهادت و زندگی جاویدان. همچنین، یادآوری این رنج، جامعه را بیدار می‌کند و آن‌ها را در مبارزه با ستم متحد می‌سازد. این کتاب نشان می‌دهد که چگونه هنر نمایش، به‌ویژه در قالب تراژدی، می‌تواند عمق فاجعه عاشورا را به تصویر بکشد و مخاطب را با حقیقت آن همراه کند.
