انسان مظهر جمیع اسماء و صفات الهیه است: اسم اعظم، جامع جمیع اسماء، مربّی اوست و ربّ و کعبة مقصود و قبلة معبود او حضرت الهیّه است و انسان در مقام دعا ناگزیر، حق را به اسماء مناسب ذات خود می خواند: لذا عین ثابت انسان مظهر اسم جامع الهی است و از تجلّی این اسم کلّی ظاهر شده و در مقام رجوع الی الله و سیر ملکوت هستی حق را به اسماء مناسب با سیر الی الله و سفر معنوی به سوی خدا می خواند و از او توفیق می طلبد. اکثر ادعیه وارده از اهل بیت عصمت و طهارت(ع) مصدَّر به «اللهم» یا «الله» است. هنگام «دعا» احساس می کنیم در دریایی از نور غوطه ور شده ایم؛ مگر نه این که قطرة ناچیز علم خود را به علم بی نهایت خداوندی نسبت داده ایم؟ در این نوشتار کوتاه به امهات این موضوع پرداخته شده است؛ بدان امید که مورد عنایت دانش پژوهان و اهل نظر واقع گردد.
